Coding with Titans

Słowem wstępu – jak to już wcześniej opisałem udało mi się reanimować router. Model całkiem niezły i radość tym większa, że teraz mając dwa, na jednym można poeksperymentować. Jak zatem da się go jakoś mądrze wykorzystać? Otóż w sieci domowej miło jest mieć jakiś serwerek, gdzie poprzez zwykłe otoczenie w Windowsie można by trzymać kopie swoich dokumentów, zdjęć, filmów i mieć do nich zawsze dostęp. Lub też utrzymywać inne repozytorium (jak SVN, git czy mercurial) albo uderzyć z zupełnie innej strony i postawić sobie stronkę WWW na własne potrzeby. Małe uwagi w tym miejscu:

• ta dobra – opisywany model ma dwa wyjścia USB, także w teorii na brak miejsca nie musimy narzekać, bo zawsze można jakiegoś pendrive’a, czy dysk podpiąć
• ta lepsza – w porównaniu do normalnego PC, który musiałby pełnić podobną rolę, router nie ma w ogóle wentylatorów, czyli nie hałasuje oraz nie zużywa tyle prądu!
• i w końcu ta zła – na standardowym firmware’rze tego nie osiągniemy i trzeba się nieco nagimnastykować, aby wgrać alternatywne oprogramowanie.

Przeglądając Internet natrafimy na takie zastępcze firmware’y jak: OpenWrt, DD-Wrt, Tomato, Oleg czy dziesiątki tysięcy ich klonów, które jedyne co wniosły, to odbiły się w którymś momencie od głównej gałęzi kodu, wypuściły serię koszulek czy kubków z nazwą nowego projektu i zamarły…

Po krótkiej analizie zdecydowałem się na OpenWRT. Głównie z tej przyczyny, iż jest on ciągle rozwijany i niedawno wyszła nowa wersja (o kryptonimie BackFire 10.03). Ponadto posiada bardzo dużą ilość pakietów, które realizują w zasadzie wszystkie funkcjonalności, których wymagałem, a ilość pomocy i poradników na jego temat jest przeogromna.

A zatem po kolei:

1. Zaznajamiamy się z tematem. Polecam poczytanie przewodników – jak wypalić, co i gdzie zmieniać, jak zachowywać się w przypadku błędów, czy jak dogrywać pakiety. Mnogość informacji znajduje się na stronie samego OpenWRT, jego polskim portalu oraz tego oto jednego zapaleńca z eko.one.pl.
2. Kompilujemy! Nic bardziej mylnego! To jest największy złodziej czasu oraz sprawca zepsutego humoru! Niestety po instalacji Debiana na maszynie wirtualnej, zaaplikowaniu pakietów z narzędziami dla developera oraz ściągnięciu źródeł samego OpenWRT (z ich SVNa oraz później poprzez make download) i po 3-ch zmarnowanych wieczorach poddałem się. Za każdym razem coś się nie chciało skompilować. Ponadto budowanie równoległe (make –j3) dawało jeszcze bardziej dziwaczne błędy. W dodatku cały czas istnieje obawa, że nie mamy doświadczenia i, że czegoś zapomnimy dodać, marnując jeszcze więcej czasu przy konfiguracji. Dlatego też skierowałem się w inną stronę…
3. Instalujemy gotowy plik obrazu firmware’u *.trx, który już ktoś dla nas przygotował. Tutaj kolejna uwaga: na pewno nie ten ze strony OpenWRT :) Powód jest prozaiczny – te obrazy nie zawierają standardowo wkompilowanego w kernel wsparcia do USB. Niby nic wielkiego, bo przecież można to później dograć. Jednak nie pozwoli to na wykonanie jednej sztuczki, zwiększającej pamięć, o której mowa w następnych punktach. Tutaj znajdziemy odpowiednio skompilowane wersje.
4. Poprzez panel sterowania Windowsa 7 dodajemy sobie nową funkcję – program tftp.
5. Wprowadzamy router Asusa w stan gotowości do wgrania firmware’u (trzymając wciśnięty przycisk reset przez 10sek zaraz po włożeniu kabla zasilającego).
6. Ustawiamy ręcznie adres IP swojej karty sieciowej tak, aby widziała ona router (czyli 192.168.1.20/255.255.255.0; często też jeśli wcześniej zmieniliśmy adres podsieci wymagana może być zmiana ‘1’ na inną wartość).
7. Wykonujemy polecenie:

tftp –i 192.168.1.1 PUT openwrt-brcm47xx-squashfs.trx

czekamy aż wszystko się wyśle, później router się uruchomi sam ponownie i aż będziemy się mogli zalogować poprzez usługę telnet.

8. Wymieniona wersja nie posiada oczywiście żadnego interfejsu graficznego (czy też konfiguracji poprzez www), dlatego wszystko od tej pory wykonujemy na konsoli, edytując wartości w plikach konfiguracyjnych. Dodatkowymi atutami będą: znajomość poleceń systemu Linux oraz programów telnet, Putty.
9. Po zalogowaniu zmieniamy hasło (poleceniem passwd) po czym logujemy się ponownie używając Putty.
10. Teraz widząc, że nasz router ma tylko 32MB pamięci RAM – rozszerzamy ją dodając pamięć wirtualną swap. Wszystko opisane jest bardzo przystępnie tutaj. Polega to głównie na sformatowaniu pendrive’a i podzieleniu go na dwie partycje: (1) pliku wymiany swap o pojemności 256MB oraz (2) danych.
11. Teraz widzimy, że router ma nie więcej niż 4MB przestrzeni, na którą możemy coś wgrać. Jest to stanowczo za mało nawet na nasze pakiety (tj.: obsługę polskiego kodowania, moduły do Subversion, Pythona, Mercuriala, Sambę itp). Plus jest taki, że już mamy pendrive’a podpiętego do USB (koniecznie obsługa USB musi być wkompilowana w kernel – zachęcam do poczytania o partycji ‘overlay’ oraz jak działa system plików squashfs oraz jffs). Teraz też możemy pokazać mu, że można wykorzystać drugą partycję, aby to ona stała się ‘fizyczną’ pamięcią zapisywalną routera. Robimy zatem wszystko zgodnie z tym poradnikiem. Pamiętajmy jednak, że zmiana podstawowej partycji do zapisu danych spowoduje, że wszystkie ustawienia, które do tej pory zmieniliśmy na routerze zostaną zastąpione tymi, które są zapisane na pendrive’ie i jeśli był on pusty wcześniej tzn. że zostaną użyte domyślne i całą konfigurację trzeba przeprowadzić od nowa.
12. Dwie ostatnie rady są o tyle dobre, że nie trzeba już nic robić, aby przekierowywać instalowane pakiety, czy w ogóle martwić się o miejsce na samą konfigurację routera. Wszystkie sztuczki z modyfikowaniem ‘destination’ dla opkg, czy dodawaniem nowych folderów do zmiennej środowiskowej $PATH idą do lamusa.
13. Dodatkowo dodajemy i tak dysk na USB albo drugi pendrive, na którym będziemy przechowywać faktycznie pliki z danymi!

O samej konfiguracji serwisów wpis niebawem. Trzymam kciuki, że ten poradnik w takiej formie ocali komuś trochę czasu!